قصه های پریان

شاید کار اشتباهیست که برای بچه هامان قصه های پریان تعریف میکنیم. شاید ظلم بزرگیست که میگذاریم بچه هامان فیلم های عاشقانه ببینند! و شاید بزرگترین ضربه را به دخترکان کوچکمان همین فیلم وکتاب و سریالهای فانتزی زده اند!

فکر و احساس دخترانمان را آغشته به عشق وعاشقی های شاهزاده ها در قصه ها و بازیگران در ملودرام ها و رمانس ها میکنیم و بعد میفرستیمشان  در جامعه ای که عشق در فرهنگ لغاتش نیست که اگر هم بود برایشان ممنوع بود!

این همه عشق را خواندن و دیدن و شنیدن انتظاری را می آفریند. انتظار تجربه خوشبختی ای که خیلی ها داشته اند. انتظار یافتن آن یک نفر!

شاید هم مشکل اینجاست که ما برای پسرهایمان قصه پریان نمی خوانیم.داستانهای قهرمانی، فیلم های جنگی؛ درس؛ کار و بعد وقتی افتادند در یک رابطه؛ در یک زندگی با کسی که قصه پریان خوانده است میشوند مثل دو آدم فضایی از دو کهکشان متفاوت که نمیدانند دیگری چه انتظاری ازشان دارد.

تنهایی

یکی از تکنیک های مشاوره اسمش صندلی خالیه.

 مثلا وقتی از چیزی یا کسی ناراحتی روی صندلی تجسمش میکنی و خودتو تخلیه هیجانی میکنی.

به نظرم یه چیزی که بعضی از ماها نیاز داریم اینه که بتونیم با این صندلی خالی حرف بزنیم. نه برای درمان و تخلیه هیجانی و این حرفا... نه! برای این که تنها نباشیم!

این که یه چیزی مثل عروسک  یا صندلی بذارم کنارمو همه ایده هامو با حوصله براش بگم وحرفامو بهش بزنم، وقت ناراحتی جلوش گریه کنم و مطمئن باشم که قرار نیست حوصلش سر بره یا وقت نداشته باشه، میشه گفت الان یکی از مهمترین خواسته هامه.

بعضی وقتها تنها چیزی که آدما از زندگی میخوان فقط همینه که یکی باشه؛ تو هر زمان وهرمکانی که دلشون گرفت فقط باشه تا مجبور نشن به یک صندلی خالی تکیه کنن.

ولی مسئله اینه که صندلی هیچ آسیبی به کسی نمیزنه،هیچ استرسی وارد نمیکنه و هیچ مشکلی به مشکلاتت اضافه نمیکنه

 و آدم بعضی وقتا به این نتیجه میرسه که ریسک خیلی کمتری داره به یک صندلی تکیه کنیم تا یه آدم از جنس خودمون!   

اینم تجویز درمان تنهایی برای خودم: هدفون، محسن چاوشی/ رضا یزدانی با صدای فوق بلند، یه صندلی خالی!!