درسته که نویسنده ها قدرت تخیلشون زیاده و میتونن خیلی چیزها رو تصور کنن و به تصویر بکشن ولی نمیتونم باور کنم ( شاید هم نمیخوام ) که همه این فیلم و سریالای کمدی رمانس ( به خصوص کره ای هاش ) ساخته ذهن خیال پرداز یه نویسنده اس.
خیلی ها مسخره ام میکنن که چه توقعاتی دارم ولی من هنوز امیدم رو به آدم و این دنیا از دست ندادم. میخام باور کنم میشه؛ حتی اگه برای من نشده باشه.
میخوام باور کنم آدما میتونن عاشق هم بشن ، برای عشقشون سختی بکشن ، به هم کمک کنن و برای همدیگه ارزش قائل بشن، میخام باور کنم میشه توی سختی ها خندید و امکانش هس کسی باشه که توی مشکلات بدون چشم داشت بهت کمک کنه.
به نظرم همونطور که یه خواننده نمیتونه اگه عاشق نباشه یه شعر عاشقانه خوب بخونه یا یه شاعر نمیتونه شعر بگه اگه عشقو تجربه نکرده باشه ؛ همونطور هم یه فیلمنامه نویس نمیتونه اینطور اثرهای تاثیر گذار بنویسه اگه ته ته قلبش به این عشق باور نداشته باشه.
فکر میکنم کساییکه مثل من اینطور فیلما وداستانا رو دوست دارن ته دلشون باور دارن که ما ظرفیتشو داریم اگه بخوایم و اگه به فرد مناسب در زمان مناسب برخورد کنیم. مهم اینه که اعتقادمونو به توانایی عشق ورزیدنمون از دست ندیم.
