شاید کار اشتباهیست که برای بچه هامان قصه های پریان تعریف
میکنیم. شاید ظلم بزرگیست که میگذاریم بچه هامان فیلم های عاشقانه ببینند! و شاید
بزرگترین ضربه را به دخترکان کوچکمان همین فیلم وکتاب و سریالهای فانتزی زده اند!
فکر و احساس دخترانمان را آغشته به عشق وعاشقی های شاهزاده ها در قصه ها و بازیگران در ملودرام ها و رمانس ها میکنیم و بعد میفرستیمشان در جامعه ای که عشق در فرهنگ لغاتش نیست که اگر هم بود برایشان ممنوع بود!
این همه عشق را خواندن و دیدن و شنیدن انتظاری را می آفریند. انتظار تجربه خوشبختی ای که خیلی ها داشته اند. انتظار یافتن آن یک نفر!
شاید هم مشکل اینجاست که ما برای پسرهایمان قصه پریان نمی خوانیم.داستانهای قهرمانی، فیلم های جنگی؛ درس؛ کار و بعد وقتی افتادند در یک رابطه؛ در یک زندگی با کسی که قصه پریان خوانده است میشوند مثل دو آدم فضایی از دو کهکشان متفاوت که نمیدانند دیگری چه انتظاری ازشان دارد.
